Denkspellen zijn moeilijk en dus vermoeiend!
Van alles kan gesteld worden dat het moeilijk en vermoeiend is: koken is moeilijk, lezen is moeilijk, hardlopen is moeilijk, en dus is ook het spelen van een denkspel moeilijk. Op zichzelf kan dit dus geen bezwaar zijn. Voorts is het niet meer en niet minder dan een gewoonte, net zoals hardlopen, lezen en koken gewoonten zijn. Door het te doen gaat het vanzelf beter en omdat het beter begint te gaan, begint men het in het algemeen prettiger te vinden en wordt hoe langer hoe minder in termen van "moeilijk" en "vermoeiend" gesproken.

Denkspellen zijn voor volwassenen, niet voor kinderen!
Kinderen zijn perfect in staat om te dammen, te schaken, te wat-dan-ook, op voorwaarde dat het hen wordt geleerd. Krijgen ze die kans niet, dan zullen ze er in veel gevallen op latere leeftijd ook niet toe komen. Denkspellen zijn - hoeft het gezegd - uitstekend om het logisch en abstract denken te bevorderen, en bovendien zijn ze uitermate geschikt om jongeren en volwassen op een aangename manier met elkaar om te laten gaan. De meeste denkspellen zijn perfect speelbaar vanaf 8 jaar. Voor het overige is het een kwestie van aanleg. Maar geldt dat niet voor alles?

Ik ben daar te dom voor!
Te dom voor wat? Het is verbazend dat een niet gering aantal mensen plots bereid is om zonder schroom, soms zelfs met een zweem van trots, te beweren "te dom" te zijn. En dat alleen maar om geen denkspel te moeten spelen. Tja, het zal dan wel zo zijn… Al zijn wij geneigd te opperen dat een denkspel uitstekend "gerief" is om een verroest brein wat te smeren.

Denkspellen zijn een te serieuze aangelegenheid!
Begin ze te spelen en je zult merken dat ze in veel gevallen opwindend en verrassend zijn en dat niets je belet om uitbundig te reageren. Je moet je concentreren, zelfs "studeren" als je echt in een bepaald spel wil uitblinken, maar dit is een keuze die je zelf maakt en dus geen voorwaarde om van een spel te kunnen genieten. Wil je je meten met de besten op eender welk gebied, dan moet je de dingen "serieus" aanpakken en extreme inspanningen leveren; is dat je ambitie niet, dan speel je gewoon voor je plezier.

Denkspellen zijn zo duur!
Het is waar dat denkspellen vaak meer kosten dan andere spellen, maar of ze werkelijk "duur" zijn, daarover valt te redetwisten. Eerst en vooral is er vaak het hoogwaardiger en duurzamer materiaal waar denkspellen uit vervaardigd zijn. De aard van deze spellen vraagt erom. Voorts zijn het vooral kleine bedrijven die zicht nog de moeite getroosten om denkspellen uit te geven. Ze worden vaak noodgedwongen in kleine oplagen geproduceerd, wat uiteraard de prijs niet ten goede komt. Maar ja, om de prijs naar beneden te halen, zouden ze meer gespeeld en gekocht moeten worden… Verder is het nog maar de vraag of spellen werkelijk zo duur zijn. Ga met je vriend of vriendin naar de bioscoop en drink nog een glas om de avond af te ronden. Is dat duur? Of: ga voor je boekenrek staan en tel de boeken die je gelezen hebt. Vervolgens tel je hoeveel van die boeken je daarna nog eens gelezen hebt. Denk je dan: dit is duur? Voor een denkspel betaal je vaak 1000 à 1500 frank. Je speelt het niet éénmaal of tweemaal, maar 20 of 50 of 100 keer in de loop van vele jaren. Zijn denkspellen dan werkelijk zo duur als je overweegt hoe vaak je er plezier aan kunt beleven?

Dat is niets voor mij want ik speel toch nooit!
Om te spelen heb je eerst spellen nodig. Niet zomaar één spel, want als je bijvoorbeeld maar één CD zou hebben, zou je waarschijnlijk zeggen: "Ik zet nooit een CD op", en als je alleen maar blikjes roomrijst in de ijskast hebt staan, dan zou je ook zeggen: "Ik eet niet graag." Om regelmatig te spelen heb je een aantal goede spellen nodig waaruit je kunt kiezen. De mogelijkheid om een keuze te kunnen maken is essentieel, niet alleen om te kunnen variëren, maar ook om te achterhalen welke spellen je verkiest (en dit hoeft zich niet te beperken tot denkspellen). Blijven er daarna een paar spellen onaangeroerd op een plank liggen, dan is dat geen ramp. Van die stapel CD's zijn er ook een aantal die zelden of nooit worden opgezet.

Dat is toch niet meer van deze tijd !
Ik heb in Nepal gedamd met bierstopjes en in de Filipijnen met gedroogde stukjes kokosnoot. In Mexico geschaakt in zowat elk dorp waar ik toevallig terechtkwam, in Griekenland domino gespeeld en in Tunesië back gammon. Het spelen van een spel is als het spreken van een taal. Ken je je klassiekers, dan kun je overal terecht.