Het abstracte spel - in het bijzonder het abstracte denkspel - wordt behoorlijk stiefmoederlijk behandeld. Zelfs in middens waar fervent wordt gespeeld, hebben velen de neiging af te haken zodra een spel van deze kategorie op tafel wordt gelegd. Waaraan dat ligt? Geen idee. Of toch: te droog, te inspannend, niet voldoende interactiviteit en dies meer. Maar of dit afdoende redenen zijn? Ietwat gemakkelijk, dunkt me. Alsof een spel alleen spannend en interactief kan zijn als konijnen naar worteltjes moeten zoeken of piraten zoveel mogelijk buit moeten binnenhalen.

Ontegenzeglijk bestaat er zoiets als een persoonlijke voorkeur en daar leg ik me zonder tegenspraak bij neer. Spellen die gekoppeld zijn aan een thema heten nu eenmaal toegankelijker te zijn dan abstracte spellen. Maar dat die voorkeur door een aantal spelers omgezet wordt in argumenten die vaak zeer arbitrair zijn maar desondanks als algemeenheden worden verkondigd, daar heb ik het lastiger mee, want soms lijkt het wel alsof men een eitje te pellen heeft met denkspellen. Alsof men het een spel "kwalijk" kan nemen dat het abstract is (lees: geen thema heeft). Waarom eigenlijk? Het is zeer jammer te merken dat liefhebbers van thema-spellen vaak net dezelfde houding aannemen t.o.v. abstracte spellen, als mensen die nooit een spel uit de kast halen t.o.v. spellen in het algemeen. Inderdaad, jammer. Is dit een kwestie van gemakzucht, zo symptomatisch is voor deze tijd? Moet iedereen telkens opnieuw gepaaid worden met een verhaaltje - te vergelijken met kinderen die geen vierkant of rond snoepje meer willen zodra men ze een lolly in de vorm van een clown of dino voorhoudt? Ik durf me er niet over uitspreken. Ik leg me er desondanks bij neer, maar niet zonder tegelijk mijn pleidooi ten gunste van het abstracte spel voort te zetten. Ik onderschat de verpakking en de vorm geenszins, maar de smaak van het snoepgoed primeert!